Wie in maart bij de 150e huiskamerbijeenkomst van OPCI aanwezig was, zal zich haar verhaal ongetwijfeld nog herinneren. Wie Frances Gallimore daar heeft gemist, kan dit nu inhalen via de website van hoormij-NVVS. Hier is een artikel over haar en de acceptatie van haar slechthorendheid gepubliceerd, met daarin ook fragmenten uit haar boek “Zolang ik nog vrijgezel ben”. Onderstaand lichten we met de intro van het artikel alvast een tipje van de sluier.
‘Ik roep toch dat we gesloten zijn. Ben je doof of zo?’ Als Frances Gallimore (40) uitlegt dat dat inderdaad het geval is, wordt de agressie van de horecamedewerkster niet minder. Zomaar een voorbeeld over leven met ernstig gehoorverlies. Een gesprek over schaamte, schuld, en gevoelens van onveiligheid. “Want als ik dit heb gemist, wat hoor ik dan nog meer niet?” Toch houdt ze een hartverwarmend pleidooi over het omarmen van haar beperking in alle facetten, het wonder dat CI heet én de geboorte van haar boek: Zolang ik nog vrijgezel ben.
