Mireille Moreau
MIJN NIEUWE OREN
Ik ben Mireille Moreau, geboren te GENT op 14 januari 1955.
In juli 1955 , op de leeftijd van 6 maanden werd ik een eerste keer door het noodlot getroffen toen bleek dat ik besmet was geraakt met kinderverlamming (poliomyelitis) waarvan er toendertijd een epidemie heerste. Ik heb dan de volgende 14 maanden van mijn prille leven in het ziekenhuis doorgebracht, aanvankelijk in de Oude Bijloke te GENT en later in de nieuwgebouwde paviljoenen van het Universitair ziekenhuis te GENT en heb daar een blijvende verlamming en misvorming van mijn linkerbeen aan overgehouden. Maar ondanks deze handicap heeft mijn leven zich verder ontwikkeld zoals bij ieder ander mits een paar beperkingen.
Vanaf 1993 sloeg het noodlot een tweede keer toe toen ik slechthorend werd (na bijna meningitis) te hebben gehad door een slechte diagnose van de oorspecialiste die toen dienst deed in de polikliniek waar ik woonde met als gevolg 5 operaties in anderhalf jaar tijd aan oren en neusbeen en ik bleef ook nadien slechthorend.
Ik ben dan ook op 1 april 1998 gestopt met werken als vastbenoemde klerk-typiste bij het Ministerie van Landsverdediging en op pensioen gesteld om medische redenen nadat ik er 23 jaar voltijds gewerkt had.
In september 2009 ben ik dan plotsdoof geworden, van de ene op de andere dag, kort nadat ik mij een oorapparaat had aangeschaft omdat ik aan één oor nog 40 % kon horen. De oorzaak van mijn plotsdoof worden was waarschijnlijk te wijten aan een nieuwe opstoot van de vroegere infectie.
Daar stond ik dan, 56 jaar oud en midden in een echtscheiding verwikkeld, na 34 jaar huwelijk en van de ene op de andere dag kon ik helemaal niet meer communiceren zoals het hoorde (mijn wereld stortte volledig in elkaar).
'NIETS ZOU NOG ZIJN ZOALS HET GEWEEST WAS”
Een hoopje ellende , door niet meer te kunnen horen, was alles wat er overbleef. Ik ben toen 1 jaar helemaal doof geweest, niet wetende of ik ooit nog zou kunnen horen. Dat was echt een heel afschuwelijke tijd.
Uiteindelijk kreeg ik nieuws van het UZ van GENT dat ik wel in aanmerking zou kunnen komen voor een cochleair implantaat mits het nodige onderzoek door een multidisciplinair team waarbij ze me ook vertelden dat ik 1 jaar heel hard ging moeten vechten en ze er niet zeker van waren dat ik het zou aankunnen. Toen eenmaal het team zijn fiat had gegeven mocht ik beginnen aan een langdurige en intensieve revalidatie bij een logopediste. Ik ben dan gestart met een cursus liplezen of spraakafzien en dat gedurende 4 maanden tot ik op 23 juni 2010 geopereerd werd om het cochleair implantaat te plaatsten en tegelijkertijd mijn rechteroor volledig af te sluiten zodat ik geen infecties meer kon oplopen. Na 1 maand van genezing werd ik dan op 28 juli 2010 (een dag om nooit meer te vergeten) aangesloten en gefit en kon ik, van de ene op de andere dag , terug horen. Jullie kunnen zich wel inbeelden hoe zenuwachtig ik die dag was (zou ik WEL of NIET terug kunnen horen ?). Eerst ging het horen aarzelend zoals bij een kind dat leert stappen en nu een goed jaar later kan ik voor bijna 100 % terug horen en ook tamelijk goed telefoneren met een vast telefoontoestel (maar dat kon ik daarvoor ook heel goed gezien mijn vroegere werk als klerk-typiste).
Het hoopje ellende bloeide algauw open tot iemand die blaakt van het zelfvertrouwen (want het is een feit dat je door plotsdoof te worden je zelfvertrouwen helemaal kwijtgeraakt temeer omdat je de geluiden van je eigen lichaam niet meer kunt horen.
Ik heb nu mijn leven, als gescheiden en alleenstaande, volledig onder controle gekregen en ben heel trots, om mijn 2 zware handicaps, te hebben overwonnen met een enorme vechtlust en dito motivatie en ik ben zelfs momenteel “HEEL GELUKKIG” samen met mijn katertje SUNNYBOY van 2 jaar oud.
Ondertussen is mijn CI een deel van mijn lichaam geworden en ervaar ik het nog iedere dag als een groot wonder dat ik terug kan horen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Toen ze me vorig jaar, of toen ik nog doof was, zouden gevraagd hebben om mijn verhaal neer te pennen voor jullie, zou hier een zeer
zwaarmoedig verhaal gestaan hebben, maar ik kan het alleen maar vertellen uit hoe ik mij nu voel en dat is in één woord 'FANTASTISCH' en dit dankzij mijn cochleair implantaat dat ik voor geen goud meer zou willen missen.
Zelzate, 7 oktober 2011
Mireille MOREAU,