CI-ervaring van Werner

19 januari 2017

Mijn naam is Werner Bloemers uit het Limburgse Ospel. Dit is een klein plaatsje nabij Weert. Hier kun je lekker wandelen in de Groote Peel, maar dat terzijde.

Door een mazelen-encephalitis heb ik beschadigde gehoor- en oogzenuwen. Dit vond plaats toen ik 2 jaar oud was. Ik heb altijd hoortoestellen gehad, maar mijn restgehoor werd steeds minder. Mensen moesten steeds vaker iets in hun hand opschrijven om mij iets duidelijk te maken. Van ondersteuning met gebaren hebben veel mensen toch niet veel kaas gegeten.

Ik ben daarom pakweg acht tot negen jaar geleden gaan kijken of een CI iets voor mij zou zijn. Dit bleek wel het geval, maar de twijfel kwam toch doordat mijn evenwicht (dat toch al niet op zijn best is) er minder van zou kunnen worden. Ik wilde er daarom in eerste instantie toch niet aan beginnen. In het voorjaar van 2009 ging ik toch overstag, aangezien de dokter mij kon meedelen dat mijn evenwicht er niet extra onder zou lijden.

Op 11 maart 2009 werd ik geopereerd, wat overigens de eerste operatie in mijn leven was.

Ik kreeg een Advanced Bionics-processor (de Harmony). Dit was in het begin zeker wennen, want ik hoorde geluiden die ik jaren niet meer had gehoord. De gesprekken gingen ineens stukken beter.

Van tevoren ben ik door het CI-team van het Academisch Ziekenhuis te Maastricht (AZM) goed geïnformeerd. De informatie-verstrekking ging veelal via een (schrijf)tolk. Tijdens de drie maanden van het trainen ben ik geholpen door mijn moeder, en na drie maanden bleek dat ik zelf weer kon bellen … iets waar ze bij het ziekenhuis ook verbaasd over waren. Ik was immers vóór mijn derde jaar slechthorend geworden en dan zijn bepaalde systemen nog niet zo ver ontwikkeld. Op dit moment hoef ik nog maar een keer per jaar voor controle naar het Mumc (andere naam voor AZM)

Sinds vorig jaar heb ik een nieuwe CI-processor. En die bevalt prima. Er zit zelfs een nieuw geluid op dat er voor zorgt dat het achtergrondlawaai wordt gedimd, zodat ik beter met mensen kan praten. Nadeel is echter wel dat je dan minder goed naar muziek kunt luisteren.

In het verleden ben ik wel eens naar een OPCI-bijeenkomst geweest. Maar daar heb ik de laatste jaren steeds minder tijd voor. Dit vind ik niet erg, want veel doofblinden hebben ook een CI. En die doelgroep is eigenlijk ook meer mijn kopje thee.

Het communiceren via een CI zorgt ervoor dat er meer rekening wordt gehouden met je eigen energiebalans. Nadeel is echter wel dat veel mensen snel praten, ongeacht of ze wel of geen hoorproblemen hebben. Daarom mijn boodschap: blijf altijd rustig en duidelijk spreken, ook al denk je dat een CI-drager je wel zomaar even kan verstaan.

Werner Bloemers,
November 2015.